Voorbij de grens van Frankrijk
Door: Andrea
Blijf op de hoogte en volg Andrea
09 November 2018 | Duitsland, Keulen
Maar goed, terug naar 8 dagen geleden. Na een busrit van 12 uur kwam ik in de ochtend in Brussel aan. Hier werd ik opgewacht door Marlene, mijn fietsmaatje die ik in Langres had ontmoet. Vanwege Allerheiligen hadden ze in België een lang weekend vrij, ideaal om wat te ondernemen. Marlene is een groot fan van outdoor activiteiten en had een plan gemaakt om te gaan hiken dat weekend. Dat hoef je mij maar één keer te zeggen, daar ben ik uiteraard voor in! Dus samen met een vriendin van haar, de Finse Sini trokken wij naar Luxemburg om een deel van de Mullertahl te lopen. Het Mullerthal is een gebied in het oosten van Luxemburg tegen de Duitse grens aan. Het Mullerthal wordt ook wel Klein Zwitserland genoemd, omdat het qua natuur aan Zwitserland doet denken. In dit gebied hebben ze verschillende hikeroutes uitgezet. Wij hebben route 2 gelopen, omdat deze het mooist zou zijn en het was ook gelijk de moeilijkste.
In de avond kwamen we bepakt en wel aan in Consdorf. Een plaatsje aan de rand van de trail. Voor het weekend zouden we in trekkershutten slapen, dus slaapzak moest je dan zelf meenemen. De auto parkeerde we op de parkeerplaats en na 2 dagen zouden we dan weer terugkeren. Die eerste avond hebben we lekker rustig aan gedaan, lekker gegeten en wat gedronken en vooral vroeg naar bed, want de dag erna stonden er flink wat kilometers op het programma.
Echt waar, de trail was fantastisch! De hele route ging op en af, dus dat was best pittig, maar dat vergeet je direct door de natuur. Overal om je heen de schitterende kleuren van de herfst, kleine beekjes en rotsformaties. En dan te bedenken dat ik me die week ervoor nog had gerealiseerd dat ik de herfst zo had gemist, want naar mijn mening is die in het 'natte' noorden mooier dan in het zuiden. Deze hike maakte dat gemis dubbel en dwars goed! Overal om ons heen waren de meest schitterende paddenstoelen in alle vormen en maten en geen paniek dit keer heb ik ze enkel en alleen bekeken. Het weer wat we hadden was perfect, koud maar heel erg zonnig. We moesten zelfs met koplampjes door de rotsen heen, dus het was ook nog vrij spannend en avontuurlijk. Kortom, ik zou het iedereen aanraden om een keer een deel van deze route te wandelen!
Uiteindelijk bleken de kilometers voor dag 1 wat enthousiast ingeschat en kwamen wij trager vooruit dan we gedacht hadden. Het laatste stukje hebben we daarom met een taxi moeten doen, anders hadden we in het donker moeten lopen. Normaliter stopt iedereen in het dorp tot waar wij waren gelopen, maar wegens volgeboekte hutten moesten wij nog 7,5 km verder. Niet ideaal, maar dat mocht de pret niet drukken. Wat de pret wel mocht drukken was de spierpijn de dag erna. Dag 2 liepen we er bij als een stelletje pinguïns. Pinguïn of niet, er moest toch gelopen worden. Vrij pittig en ondanks dat de pijn soms wel echt vervelend was hebben we enorm kunnen genieten en had ik het voor geen goud willen missen. Tot overmaat van ramp hadden we voor dag 2 wederom de snelheid van onszelf overschat. Op een gegeven moment moesten wij nog zo'n drie kilometer lopen toen de schemer inviel en in het bos verdwijnt het zicht nog sneller vergeleken met open veld. Dus koplampjes op en door het bos in het donker. Je begrijpt, wij waren heel blij de parkeerplaats te zien waar de tocht begon!
Zowel Sini als Marlene werken voor de Europese Politiek. Sini werkt op het Europees parlement. Ik dacht, ik trek gewoon de stoute schoenen aan en vraag of ze mij misschien het een en ander kan laten zien en ja hoor! Ik hoefde alleen mijn gegevens door te geven, paspoort nummer en de 'visitor pas' werd voor mij geregeld. Stond ik toch pardoes ineens in het Europees Parlement en heb ik de vergaderzaal vanaf de werknemersvloer mogen aanschouwen en als kers op de taart in de kantine tussen de parlementariërs zitten lunchen. Een beetje stiekem want dit is eigenlijk niet bevoegd voor visitors. Dit was toch wel een klein Brussels hoogtepuntje!
Vervolgens heb ik nog wat tijd doorgebracht met Marlene om vervolgens koers te zetten naar Keulen. Sinds woensdag ben ik in Keulen. Een stad die mij in veel opzichten aan Nijmegen doet denken en ook eigenlijk helemaal niet zover van Nijmegen afligt, maar ondanks dat was ik er nog nooit geweest. Vandaag heeft Hannah mij per fiets rondgeleid. Zo zijn we langs de Dom geweest, een adembenemend mooie Kathedraal, wat schijnt de grootste van Duitsland. We hebben langs de Rijn gefietst en door de stad gewandeld waar we tegen een waar straatspektakel opliepen, althans naar mijn mening. Ik kon het niet weerstaan om er een video van te maken, ondanks dat dit iets is wat ik niet graag doe omdat ik het moment wil beleven. Dit heb ik toch gedaan, het beeld is niet perfect, want ik was vooral ook aan het genieten, maar ik zou aanraden om de video hieronder even te bekijken. Op de terugweg kwamen we ook nog meerdere stoeten tegen in verband met Sint-Maarten, met lampionnetjes, muziek en een figuur te paard. Kortom genoeg te beleven hier in Keulen en ondanks dat ik geen groot fan ben van chocola vind ik toch dat ik jullie even op de hoogte moet brengen van het feit dat je hier in Keulen een museum over chocola hebt, waar je eindigt bij een grote chocoladefontein, waarvan je uiteraard mag proeven!
Vanaf hier trek ik verder richting Zweden en ga ik in ieder geval nog stops maken in Frankfurt, Dortmund, Göteborg en Stockholm.
-
14 November 2018 - 06:36
Miep:
Hoi Andrea, avonturier! Wat leuk om je verslag weer te lezen. Grappig dat je zo dichtbij bent.
Die tocht in Luxemburg lijkt me fantastisch, maar dan iets vroeger in het jaar als het langer licht is.
En nu...Het wordt winter en jij gaat naar Zweden? Heb je genoeg warme kleren?
Heel veel groetjes van Miep
-
14 November 2018 - 06:42
Miep:
AH, ik had je verslag uit Chateau Brandeau gemist. Nu begrijp ik Zweden veel beter. Amour!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley